Του Κωνσταντίνου Κατσαρού
.Κατά πληροφορίες κατοίκων του συνοικισμού Ριζαριού το πάρκο του Αγίου Γεωργίου δημιουργήθηκε και φυτεύθηκε αμέσως μετά την απελευθέρωση της πόλης από τον τουρκικό ζυγό το έτος 1881. Η εκκλησία κτίστηκε το 1878 όπως μαρτυρεί επιγραφή που βρίσκεται στο εσωτερικό της. Επί της βόρειας εξωτερικής εισόδου της εκκλησίας και επί λαξευμένης πέτρας της αριστεράς παραστάδος είναι εγχάρακτη χρονολογία 1810 αγνώστου ερμηνείας.
Πρόκειται ασφαλώς για το παλαιότερο πάρκο της περιοχής μας, έχει έκταση είκοσι ( 20 ) στρεμμάτων, με πλούσιο φυτικό στοιχείο από πεύκα και άλλα δέντρα, που ξεχωρίζει και δεσπόζει στην ευρύτερη περιοχή και που επί πλέον είναι και συνοδευτικά της κατανυκτικότητας του εκκλησιαστικού χώρου.
Το 1982 επισκέφθηκα το πάρκο του Αγίου Γεωργίου στο Ριζαριό..
Από πολύ νωρίτερα το έτος 1978 είχα εκπονήσει αρχιτεκτονική μελέτη αναπλάσεων του πάρκου και το 1979 είχαμε εντάξει το έργο, για πρώτη φορά, στο πρόγραμμα εκτελεστέων έργων του Δήμου με πίστωση 600.000 δραχμών. Την εποχή αυτή η τεχνική υπηρεσία του Δήμου είχε ένα μηχανικό και πέντε εργοδηγούς!
Είχαμε αρχίσει, στη βάση του συνταχθέντος σχεδίου, με το τεχνικό σύστημα της αυτεπιστασίας, με προσωπικό, συνεργεία και μηχανήματα του Δήμου και με προσωπική επίβλεψη και επιστασία, εργασίες καθαρισμού και αποψίλωσης του χώρου από ξερά δέντρα και θάμνους, απομακρύναμε άχρηστα μπάζα και υλικά, μεταφέραμε και διαστρώσαμε υγιή χώματα, προβήκαμε σε περίφραξη του χώρου περιμετρικά, τοποθετήσαμε καινούργια και πλήρη παιδική χαρά, κατασκευάσαμε αγωγό υδρεύσεως με σκοπό την ύδρευση και την άρδευση του υφιστάμενου άλσους, όπως επίσης και υπόγειο αγωγό απορροής όλων των επιφανειακών νερών προς την βορειοανατολική πλευρά του άλσους.
Δώσαμε έτσι μια περισσότερο λειτουργική και υγιεινή εικόνα ενός κατά τα άλλα απόλυτα φυσικού, αυτοσχέδιου και αυτοφυούς πάρκου που αποτελούσε ως τότε μια εύκολα προσεγγίσιμη και προσιτή διέξοδο αναψυχής και περιπάτου για πολλούς τρικαλινούς και επιθυμητό προορισμό για σχολικές εκδρομές, λόγω της ελκυστικής αλσύλιας μορφής του, με τα πανύψηλα πεύκα, τις βαθύσκιες βελανιδιές και τα δροσερά φτελιάδια και άλλα δέντρα και θάμνους πυκνής βλάστησης καθώς και με τα ξέφωτα που ξανοίγονταν και απλώνονταν σε πολλά σημεία του χώρου αυξάνοντας και μεγαλώνοντας τη γοητεία της φύσης, τον ανθρώπινο ρομαντισμό και την απόλαυση της αναψυχής και του παιγνιδιού.
